wave coaching

Leven na incest

Dag vier boekentoer: een regenboog en een roze olifant

20 november 2020

Ik ben onderweg naar Ankeveen, bij Hilversum. Het is echt herfst. Van felle zon in mijn gezicht, naar prachtige wolkenpartijen en zware regenbuien. Een tijdlang word ik vergezeld door een prachtige regenboog. De omgeving van Hilversum is prachtig, met watertjes, veel knotwilgen, weilanden en mooie, oude huizen. Ik geniet vandaag echt van de autorit.

Collega’s en intervisiegroep

In Ankeveen mag ik mijn boek overhandigen aan Marian van Veluwen. Zij is een collega, die gespecialiseerd is in hulpverlening na incest en seksueel misbruik. En net als ik, heeft Marian ook een boek geschreven en is zij ervaringsdeskundige. We kennen elkaar via onze intervisiegroep, waarin we met een zevental gespecialiseerde collega’s werk-gerelateerde ervaringen  uitwisselen en feedback geven. Ik weet nog goed dat we voor het eerst bij elkaar kwamen. Een auto met wimpers aan de koplampen en op de portier de tekst “Incest, praat erover”. Wow, dacht ik, dat is lef hebben!

De roze olifant in de kamer

Ik zit goed en wel met een kop koffie, als de deurbel gaat. Herman Stuijver, journalist van Weekblad Wijdemeren, staat op de stoep. Dat had Marian geregeld, in goed overleg overigens. Het interview verliep fijn, gemoedelijk. We lachen veel. Herman zegt dat mijn persbericht al heel goed is, dat er niet zoveel meer te vragen is. Fijn om te horen, want het was een hele klus om dat te schrijven. En ik heb er ook in geïnvesteerd door een professional om feedback te vragen. Eén van de eerste dingen die ter sprake komt, is dat incest is als de roze olifant in de kamer. Hij is er, iedereen weet ervan, maar er wordt niet over gesproken.

Een trigger is als een tsunami

Eén van de thema’s in het gesprek is wat de gevolgen zijn van incest en hoe het werkt met triggers. We kennen allemaal wel trauma’s en triggers. Wij hebben, door ons incestverleden, in onze jeugd geleerd dat we geen bestaansrecht hebben. Al je grenzen worden overschreden en daarmee doe je er als kind, als mens, niet toe. Soms, door een gebaar of door een afwijzing, worden we nu nog getriggerd en ‘verdwijnen’ we als het ware weer in die pijn van het geen-bestaansrecht-hebben. Inmiddels hebben we geleerd hoe we daarmee om kunnen gaan. We weten dat dit gevoel er mag zijn en weer voorbij gaat. Marian zegt: “Het is net een tsunami. Een ander ligt op het strand en denkt daar helemaal niet aan. Wij weten dat er een tsunami kan komen en dat we daarin niet verdrinken. Als de tsunami dan komt, overspoelt die alles, maar daarna trekt de zee weer weg en is het weer voorbij.”

Het fotomoment

In de praktijkruimte van Marian overhandig ik haar het boek. De journalist maakt een foto om bij het artikel te plaatsen dat 25 november in Weekblad Wijdemeren komt. Hij stuurt me later de foto nog toe.

Informatie

Het boek ‘Mijn schaduw in het licht’ is te bestellen via deze link of via bol.com. Voor vragen over deze boekentoer, lezingen of coaching/therapie, kun je contact met me opnemen.
Mijn crowdfundings campagne loopt over ongeveer 16 uur af. Mocht je nog willen bijdragen, dat kan via Voor de kunst.